Дзень 26 лютага 2017 году віцебчукі запомняць надоўга. Абурэньне дэкрэтам №3 вывела на акцыю пратэсту вялікую колькасьць грамадзянаў. Такіх праяваў пратэставых настрояў у месьцічаў не было, бадай, з часоў перабудовы.
Народ пачаў зьбірацца на плошчы Перамогі а дванаццатай. Праз паўгадзіны колькасьць незадаволеных «дармаедзкім» дэкрэтам дасягнула дзьвюх тысяч. Такога ў Віцебску яшчэ не было. Вельмі паказальны той факт, што на процілеглым баку плошчы, дзе народ сьвяткаваў Масьленіцу, колькасьць удзельнікаў была на парадак меншая.
Ніякіх мэгафонаў не было, але гэта не перашкодзіла выказацца кожнаму, хто меў ахвоту.
Адна з выступоўцаў прыгадала 41-ы артыкул Канстытуцыі, які гарантуе грамадзянам права на працу, як самы прыстойны спосаб самасьцьвярджэньня чалавека. А роля дзяржавы пры гэтым мусіць палягаць у стварэньні умоваў для поўнай занятасьці насельніцтва.
– Ці выконваецца гэта? – запытала жанчына.
– Не! – гучна выгукнуў натоўп.
– Такім чынам Канстытуцыя ператвараецца ў пустую паперу – і гэта зрабіла сёньняшняя ўлада.
– Яны жыруюць, ім добра, а нас яны лічаць за быдла!
– Дармаеды – яны, а ня тыя людзі, якія едуць у іншыя краіны, а сюды вязуць заробленае.
– Галоўны дармаед у Сочы, – дадаў сярэдняга веку мужчына, што выклікала гучны рогат натоўпу.
– Малайчына, – падтрымаў рэпліку нехта, хто сам не асьмельваўся выказацца гэтак рашуча.
– Нашы грошы праядае!
– Улада паводле Канстытуцыі належыць народу, таму чыноўнік любога рангу мусіць чуць голас народу, а ня тое, што «я пабудаваў», «я даў», «я-я-я-я»...
– Палохацца ўжо няма чаго і губляць ужо няма чаго! – прамовіла жанчына, гонячы ад сябе і другіх патаемны, неўсьвядомлены страх беларускай душы.
– Мы – талерантны, працавіты народ, і ня трэба з нас рабіць вашывых блох.
Прага пераменаў, бадай, – найгалоўнейшае з тых пратэставых лёзунгаў, што гучалі. А такіх лёзунгаў было ня мала: «Баста!», «Нет декрету номер три! Лукашенко, уходи!», «Падатак ня плацім!», «Лукашэнка, сыходзь!».
Пасьля таго, як большасьць з тых, у каго так набалела, што не маглі маўчаць, выказаліся, у паветры павісла паўза. Таму заклік дайсьці да плошчы Свабоды прыйшоўся дарэчы.
Людзі пад бел-чырвона-белым сьцягам згуртавана і зь вялікім імпэтам рушылі калёнай па вуліцы Леніна. Кіроўцы легкавікоў і аўтобусаў віталі дэманстрантаў гучнымі сыгналамі кляксонаў.
Пратэстоўцы прамінулі плошчу Свабоды і дайшлі ажно да плошчы Леніна. Тут, на прыступках Віцебскай абласной філярмоніі, адбыўся другі мітынг пад тымі самымі лёзунгамі, што раней гучалі на плошчы Перамогі.
С. Горкі
